Daar hebben we het weer, dat verdomde etiketjesgedoe. Hoe moet ik in hemelsnaam de muziek van het trio Tricycle omschrijven? Is het folk? Nee, maar er zit heel veel folk in. Is het jazz? Eigenlijk ook niet, al is de grens tussen jazz en folk bij momenten flinterdun. Is het klassiek? Ook niet echt, want er zitten heel veel verwijzingen naar hedendaagse muziek in. Is het filmmuziek? Misschien, want de muziek van Tuur Florizoone is altijd al heel beeldrijk geweest.

Het is dus een mengvorm van dat alles, dat obs bij de omschrijving Belga-folk brengt: dit is heel herkenbare wereldmuziek uit België, een genre op zich en toen de toen nog piepjonge Florizoone nu bijna twintig jaar geleden in zee ging met bassist Vincent Noiret en blazer Philippe Laloy, zal hij allicht ook nauwelijks hebben kunnen bevroeden dat dit trio, met zíjn muziek, twintig jaar later als één van de pioniers beschouwd zou worden in de ontstaansgeschiedenis van die hedendaagse mengvorm, die zo nadrukkelijk Belgisch is, dat je ze van verre herkent.

Florizoone -zijn roots liggen in de Leuvense circusschool- is een heel avontuurlijke man, een muzikant die zich letterlijk durft te smijten, als hij ergens van overtuigd is. Zo heeft hij, heel lang geleden al, mijn hart helemaal gestolen, toen ik hem benaderde, namens de organisatie waar ik toen voor werkte, met het aanbod om twee dagen naeen de pauzemuziek te komen spelen op een redelijk groot congres. Tuur weigerde, met het argument dat hij muziek maakte o beluisterd te worden en niet meteen om geld te verdienen. Los van het feit dat ik het heel jammer vond dat hij die job niet wilde, is daar en toen mijn bewondering geboren voor de mens achter de muzikant. Ik heb hem sindsdien altijd gevolgd, in zijn veelvuldige en veelzijdige projecten en dus ben ik ook blij met deze plaat, die volkomen terecht een fijne verjaardag wil vieren.

De plaat bevat dertien composities van de hand van Florizoone en die dragen zijn herkenbare stempel: nergens moeilijkdoenerig, erg toegankelijk, met beeldrijke wendingen en ragfijne arrangementen, die je haast als vanzelf de beelden leveren, die bij de muziek zouden kunnen horen, al is de film wellicht nog niet gedraaid. Het klinkt bij Tricycle allemaal zo naturel en organisch, dat je als luisteraar wel eens geneigd bent voorbij te gaan aan kundigheid en de beheersing die nodig zijn om dat effect te bereiken. Je hebt hier te maken met drie meesterlijke muzikanten, die in de loop der jaren de kunst van het samenspelen bijzonder goed onder de knie hebben. Helemaal verwonderlijk is dat niet, als je nagaat hoeveel muzikale kilometers de drie op de teller hebben en aan welke projecten ze allemaal hebben meegewerkt.

Als ik de titels bekijk, die de nummers meegekregen hebben, dan vermoed ik achter elk daarvan een verhaal en wellicht wordt het wachten op de live-voorstellingen, die bij deze CD horen, om die verhalen ook echt verteld te horen worden. Ik kan nauwelijks wachten, want dit is een ongemeen boeiende CD van een trio dat sowieso al buiten categorie speelt, maar zich niet compleet overtreft. Een fijne verjaardag, Heren en dank u voor de geweldige muziekjes. Ik draai bij wijze van cadeau aan mezelf achtereenvolgens “Glüpsül”, “Ugo” en “Cherbourg”. Morgen offreer ik me drie andere nummers.

(Dani Heyvaert)